دوباره سَرَم در هوایِ شماست            تـمـامِ دلـم سـر سـرایِ شماست

بـه سـویِ خـدا رفـتـم و دیـده‌ام            فـقـط ردِ پـا ردِ پـایِ شـمـاست

خدا هم فقـط از شما گفته است            گـمانم خـدا هـم خـدایِ شماست

گـدایـی بـرازنـدۀ ایـلِ مــاسـت            بـرازنـده بـودن برای شـماست

نـدارد تـفـاوت کـجـا مـی‌رسی            که هر انـتهـا ابـتـدای شـماست

خیالم از این و از آن راحت است            گـره‌هـام دست دعـای شماست
مرا پـای حـیـدر هـلاکـم کـنـید
به عشق رضا سیـنه چاکم کنید
دلی دارم و خانه زادِ رضاست            فـقط یاد دارد که یـاد رضاست

کم اینجا ندیـده بـرایش بد است            دلـم مـسـتـحـقِ زیـادِ رضاست

فـقـط می‌نـویـسـد رضـا تـا ابـد            و شُکرِ خـدا بی‌سوادِ رضاست

نجف، کـربـلا رفتم و گـفـته‌اند            که راهش دهید از بلادِ رضاست

گـره می‌خـورد زنـدگـی‌ام ولی            همین نا مُرادی مُرادِ رضاست

به خـود آیـم و بـاز بـیـنم سـرم            رویِ خاکِ بابُ الجوادِ رضاست
جـوادش درِ بـسته را بـاز کرد
گره‌هـای من را رضا باز کرد
خبر را مسیـح از مسـیحا شنید            خبر را زِ جبـریل موسیٰ شنید

اگر گوشِ دل را دهی می‌توان            که از کعبه هـم ذکر مولا شنید

زمین خشکسالی تَرک خورده بود            ولی ناگـهـان بـویِ دریـا شـنید

دلِ انـبـیـا بــر دری مـی‌تـپــیـد            که از آن صـدایِ شـما را شنید

خدا خنده کرد و خدا جلوه کرد            شبی که رضـا ذکـرِ بابا شـنـید

تو هم مادری هستی و می‌شود            که از قـلبِ تو نامِ زهـرا شـنید
فـدایِ نـفـسـهــایِ بــابــایــی‌ات
فــدایِ تـپـش هـایِ زهــرائـیت
زِ تو کوچـه‌ها تا معـطـر شدند            حسودانِ این شهـر ابـتـر شدند

به کـوریِ چـشـمان نـا بـاوران            هـمه محـوِ رویِ پـیـمـبر شدند

عـسل‌های کندویِ لبهای توست            گر این روزها شهد و شِکر شدند

برای تـمـاشـای لبـخـند تـوست            عـلی اکبری‌ها کـبـوتـر شـدنـد

کریمی کرامت جوادی و جـود            چه خوش کُنیه‌هایت مکرر شدند

خـدا دیـد چـشم پُر احـساس تو            از آن ابتـدا غـرقِ مـادر شـدند
کسی را نگـاهت معـطل نکرد
دو دست مرا هیچ معطل نکرد